پنج ذکر نمونه توسل به حضرت امام زمان روحی فداه

1.  توسل به حضرت بقیة الله ارواحنا فداه در مشکلات:

از وظائف بزرگ ما توجه و توسل به حضرت بقیة الله ارواحنا فداه می باشد. مخصوصا در هنگام سختی ها،مشکلات شدید و بیماری های دشوار که بر انسان وارد می شود.

در این هنگام وظیفه ی ما برای حل آن مشکلات و رهایی از آن ها، توسل به امام زمان  ارواحنا فداه است که سرپرست امور ما است.

بنابراین در همه ی گرفتاری ها مخصوصا زمانی که بیچارگی و اضطرار سراسر وجودمان را احاطه کرده،باید به منتقم آل الله امام زمان صلوات الله علیه متوسل شویم و بدانیم همه ی گرفتاری ها و سختی هایی که به ما می رسد بر اثر غیبت آن حضرت است، و ما موظف هستیم برای ظهور آن بزرگوار دعا کنیم.

در «بحار الانوار» می فرماید: ابوالوفاء شیرازی چنین می گوید: در زندانی محصور بودم و به خاطر آن پریشان بودم و به واسطه ی امامان علیهم السلام با خدا به راز و نیاز پرداختم، هنگامی که شب جمعه رسید پس از نماز خوابیدم و حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم را در خواب دیدم.پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم او را درخواب راهنمایی فرمود که برای هرحاجتی به کدام امام و چگونه متوسل گردد؟ آن گاه پیامبر خدا صلی الله علیه و آله وسلم به او فرمودند:

و اما صاحب امان؛ پس هرگاه شمشیر به گلوگاهت رسید – و دستش را بر حلقوم نهاده بود – از او یاری بخواه که یاریت می رساند.

( ابوالوفاء می گوید: ) در خواب صدا زدم:

یا مولای یا صاحب امان ادرکنی فقد بلغ مجهودی

 ای مولای من؛ ای صاحب امان؛ مرا دریاب که همانا جانم به لب رسیده است.

و ناگهان بیدار شدم و دیدم که زندان بانان، زنجیر از من باز می کنند.

در «سلاح المومنین» می فرماید: پدرم چنین فرمود:

هنگامی که شمشیر بر گردنت نهادند استغاثه کن و یاری بخواه از مولایت ولی عصر و چنین بگو:

یا صاحب امان اغثنی ، یا صاحب امان ادرکنی

فهو باب الله و الرحمة والغوث وابن المصطفی فخر االرسل

 ای صاحب امان؛ به فریادم برس، ای صاحب امان؛ مرا دریاب

او باب خدا و رحمت الهی و فریاد رس و زاده ی مصطفی فخر پیامبران است.

محدث نوری رحمة الله علیه می فرماید: ظاهرا مقصود پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم  از این سخن این نیست که فقط در هنگام گرفتاری در دست دشمنان – که قصد کشن و نابودی شما را دارند – به امام عصر ارواحنا فداه متوسل شوید، بلکه کنایه از این است که باید به آن حضرت توسل جست هر وقت سختی به آخر حد رسیده باشد واسباب مادی و امید به مخلوقین از بین رفته باشد و صبر انسان لبریز گردد. و تفاوتی نمی کند که بلا و مصیبت دینی باشد یا دنیوی، از شر انسان باشد یا از شر جن، چنان که از دعای مذکور این مطلب روشن می گردد. ( صحیفهٔ مهدیه : 627 – 625 )

---------------